Aπόσπασμα από το λόγο του Eλευθέριου Bενιζέλου στις 12/5/1930 στη Θεσσαλονίκη, (από την εφημερίδα της εποχή Eλεύθερον Bήμα, σε νεοελληνική απόδοση


Για να σας κάνω να συμμερισθείτε την βαθειά μου εμπιστοσύνη στο μέλλον της Ελλάδας, θα ήθελα να συγκρίνετε δύο χρονολογίες της Ιστορίας μας, τη χρονολογία του Φεβρουαρίου του 1830, οπότε έγινε το Πρωτόκολλο του Λονδίνου, το οποίο αναγνώρισε την ανεξαρτησία μας, και του Φεβρουαρίου του 1930, εκατό χρόνια μετά. Το 1830, όταν η Ελλάδα αναγνωριζόταν ως ανεξάρτητο κράτος εξερχόμενο από δεκαετή αγώνα, ήταν ένας σωρός ερειπίων και η δημιουργία του αποτελούσε, μπορεί κανείς να πει, πολιτικό εξάμβλωμα, η βιωσιμότητά του κράτους εθεωρείτο τόσο αμφίβολη ώστε ο πρίγκιπας του Κοβούργου (πόλη Κόμπουργκ της Γερμανίας) αρνήθηκε να δεχθεί τον θρόνο αν δεν επεκτεινόταν τα όρια του. Ο πληθυσμός της Ελλάδος, όταν ξαναέγινε ανεξάρτητο κράτος, όπως γνωρίζετε ήταν 700.000, το 1/9 δηλαδή του σημερινού πληθυσμού. Σε όλη την Ελλάδα δεν υπήρχε ούτε μία πόλη άξια του ονόματος πόλη, η αθήνα είχε 10-12.000 κατοίκους ενώ ο Πειραιάς ήταν εντελώς ακατοίκητος, τρεις καλύβες είχε μόνο. Ενώ λοιπόν οι όροι, όπως είπα, υπό τους οποίους δημιουργήθηκε το κρατίδιο, καθιστούσε την ανάπτυξη του επισφαλέστατη, ενώ οι πόροι του ήταν ανάξιοι λόγου, και η πολιτική του πείρα ελάχιστη, ενώ μεγάλη ήταν η ρομαντική του απορρόφηση από την Μεγάλη Ιδέα, και λέω ρομαντική, γιατί μια στιγμή ο πρώτος βασιλιάς, όταν πέθανε ο σουλτάνος στην Κωνσταντινούπολη, κάλεσε τον υπουργό των ναυτικών και του είπε να του ετοιμάσει ένα πολεμικό πλοίο, το μόνο που είχε η Ελλάδα, διότι ήθελε να πλεύσει στην Κωνσταντινούπολη να πάρει την κληρονομιά των πατέρων μας…



http://hallofpeople.com/gr/bio/Venizelos.php