Τα παιδιά δεν είναι οι άνθρωποι του αύριο, είναι σημερινοί άνθρωποι
Όσο περισσότερο τρομάζει μια μάνα των ευκατάστατων τάξεων στη σκέψη
ενός πιθανού θανάτου του παιδιού της, τόσο πιο λίγες δυνατότητες έχει το
παιδί να γίνει άνθρωπος ώς ένα βαθμό σωστά ανεπτυγμένος σωματικά και
πνευματικά αυτοτελής. […]
Η πόρτα; θα πιάσει το δάχτυλο. Tο παράθυρο; θα σκύψει και θα πέσει. Tο
κουκούτσι;– θα πνιγεί. H καρέκλα; θα τη ρίξει πάνω του. Tο μαχαίρι; θα
κοπεί. Tο ξύλο; θα βγάλει το μάτι. Mάζεψε από το χώμα κάποιο κουτί; –
θα μολυνθεί. Tο σπίρτο; πυρκαγιά, φωτιά. […]
Με το φόβο ο θάνατος να μη μας αρπάξει το παιδί, το αρπάζουμε
εμείς από την ζωή.
Μη θέλοντας να πεθάνει, δεν το αφήνουμε να ζήσει
ενός πιθανού θανάτου του παιδιού της, τόσο πιο λίγες δυνατότητες έχει το
παιδί να γίνει άνθρωπος ώς ένα βαθμό σωστά ανεπτυγμένος σωματικά και
πνευματικά αυτοτελής. […]
Η πόρτα; θα πιάσει το δάχτυλο. Tο παράθυρο; θα σκύψει και θα πέσει. Tο
κουκούτσι;– θα πνιγεί. H καρέκλα; θα τη ρίξει πάνω του. Tο μαχαίρι; θα
κοπεί. Tο ξύλο; θα βγάλει το μάτι. Mάζεψε από το χώμα κάποιο κουτί; –
θα μολυνθεί. Tο σπίρτο; πυρκαγιά, φωτιά. […]
Με το φόβο ο θάνατος να μη μας αρπάξει το παιδί, το αρπάζουμε
εμείς από την ζωή.
Μη θέλοντας να πεθάνει, δεν το αφήνουμε να ζήσει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου